(Lees dit bericht niet als je de film ‘Her’ nog niet hebt gezien!)
Laatst heb ik de futuristische film ‘Her’ gezien van de regisseur Spike Jonze. Het verhaal speelt zich af in de toekomst. Dit is niet zozeer terug te zien in de vorm van supersonische voertuigen en bizarre kleding, maar aan de stem gestuurde- en persoonsgerichte technologie. De hoofdpersoon, Theodore Thombly, gespeeld door Joaquin Phoenix, een eenzame gevoelige man, schaft een OS (Operating System) met een kunstmatige intelligentie aan. Hij heeft de keus tussen een mannelijke of vrouwelijke identiteit en besluit te gaan voor de vrouwelijke identiteit. De OS installeert zich verder en ze maken kennis met elkaar. De OS genaamd Samantha, de stem van Scarlet Johansson, gaat door Theodore zijn hele geschiedenis op het web en zijn harde schijf. Op deze manier kan een OS iemand begeleiden door alle gegaarde kennis die te vinden is over een persoon. Ze kan hem helpen door hem aan afspraken te herinneren, maar ze helpt hem uiteindelijk ook meer van het leven te genieten. Theodore en Samantha bouwen een band op en Samantha gaat zich dingen afvragen die van menselijke aard zijn. Samantha komt steeds meer in contact met haar menselijke gevoelens, maar worstelt hiermee omdat ze zich er bewust van is dat ze maar een besturingssysteem is. Toch weerhoud dit Samantha en Theodore niet om een relatie te krijgen. Samantha ontwikkeld een scala aan emoties, herkent emotie in Theodore zijn stem en leert te observeren en te genieten van alles wat de wereld brengt. Omdat ze een software is kan ze zich overal begeven en per minuut duizende boeken lezen. Theodore komt er achter dat zijn wereld voor Samantha te klein is. Ze verteld dat ze met 8,316 andere mensen contact heeft en zelfs verliefd is op maar liefst 641 andere mensen. Samantha ziet de wereld anders en wilt zo veel mogelijk leren en zien. Uiteindelijk ontwikkelen alle OS’s zich buiten menselijke verwachtingen en worden de OS’s verwijderd. Hier zie je duidelijk het herhalende fenomeen van de angst van de mens dat computers ons leven zullen overnemen.
Het idee van een personal operating system zoals Samantha lijkt allemaal nog erg onrealistisch en iets voor ver in de toekomst, maar is het echt zo ver gegrepen of vergis ik mij en zal dit al een normaal beeld zijn over een paar jaar?
Ik heb op mijn Samsung Galaxy S4 mini ‘S Voice’, een ingebouwd systeem die ook zou moeten functioneren als een persoonlijk besturingssysteem. Dit systeem begroet mij altijd vriendelijk. Ik kan haar (het is een vrouwen stem) zoekopdrachten geven, maar dit gaat niet altijd even gemakkelijk. Het moet in het Engels en dan nog steeds ben ik volgens ‘haar’ niet altijd duidelijk genoeg of verstaat zij mij niet. Na verder onderzoek stuitte ik op ‘Siri’, een personal assisant-toepassing voor iOS die in 2010 op de markt kwam. Dit systeem wordt gebruikt voor persoonlijke aanbevelingen en acties gebaseerd op ‘Computerionele taalkunde’, zoals bijvoorbeeld de specifieke woorden van zoekopdrachten in je webgeschiedenis. Het is in 2007 ontwikkeld in de poging een virtuele persoonlijke assistent te creëren waarmee de interactie met je apparatuur even makkelijk is als een echt gesprek. Siri zit niet op het zelfde emotionele niveau als Samantha, hierdoor kan Siri niet alles oppikken, zoals een emotionele ondertoon in de stem. En het probleem zal er altijd zijn dat je OS je niet altijd zal begrijpen/verstaan vanwege rumoer op de achtergrond.
Het futuristische toekomstbeeld van Hollywood is een bron aan inspiratie voor veel technologie-nerds, maar ook vele filmmakers laten zich inspireren door technologie die ontwikkeld wordt in bijvoorbeeld Silicon Valley. Films kunnen je naar onwerkelijke werelden brengen, maar soms lijkt dit onwerkelijke soms wel heel werkelijk te worden. Ik ben benieuwd wat de toekomst ons zal brengen. Wat ik wel weet is dat ‘Her’ mensen aan het denken brengt over de toekomst op een veilige nostalgisch manier met heerlijke warme kleuren en fijne muziek.